مقایسه دقت پالس اکسیمتری با سنسور انگشتی در دو ناحیه گوش و انگشت در بیماران تحت درمان با داروهای وازوپرسور

زمینه و هدف: امروزه جهت مانیتورینگ مداوم اشباع اکسیژن از پالس اکسیمتری نوک انگشت استفاده می‌گردد، هرچند که در بعضی شرایط نمی‌توان از پالس اکسیمتری نوک انگشت بهره برد که در این‌گونه شرایط در بالین از همان سنسور پالس اکسیمتر انگشتی در گوش برای خوانش اشباع اکسیژن استفاده می‌گردد. با توجه به تفاوت بافت گوش و انگشت و اینکه سنسور پالس اکسیمتر انگشتی بر‌اساس ساختار انگشت طراحی‌شده است؛ لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین دقت پالس اکسیمتری گوش و نوک انگشت با سنسور انگشتی در بیماران تحت درمان با داروی های وازوپرسور انجام شد. روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی تحلیلی مقایسه‌ای در سال 95 با حجم نمونه 33 نفر، تحت درمان با داروهای وازوپرسور و بستری بخش مراقبت‌های ویژه شهرستان کاشمر که به روش آسان و در‌دسترس و بر‌اساس معیارهای ورود انتخاب شدند، دو عدد سنسور پالس اکسیمتر انگشتی یکی به قسمت فوقانی لاله گوش و یکی به نوک انگشت متصل و هم‌زمان اقدام به گرفتن نمونه خون شریانی شد. داده‌های به‌دست‌آمده ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از نرم‌افزار آماری SPSS با آزمون آماری همبستگی اسپیرمن و آنالیز واریانس با تکرار مشاهدات تجزیه‌وتحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد تفاوت آماری معنی‌داری بین O2Sp گوش (3/79±94/03)، نوک انگشت (4/82±86/81) و SaO2 (3/65±90/88) در بیماران تحت درمان با داروهای وازوپرسور وجود دارد (0/001>P). همچنین در این مطالعه بین درصد اشباع اکسیژن با زمان پرشدگی مجدد مویرگی ارتباط آماری معنی‌داری وجود داشت. نتیجه‌گیری: تحقیق حاضر نشان داد در بیماران تحت درمان با داروی وازوپرسور استفاده از سنسور پالس اکسیمتر انگشتی در گوش نسبت به انگشت نتایج دقیق‌تری از درصد اشباع اکسیژن ارائه می‌دهد.